And so, being young and folly, I've felt in love with melancholy

Cocteau Twins - Persephone

Wyglądam tutaj na wielce smutną bułeczkę. Jednak niekoniecznie jestem smutną bułeczką - ja po prostu mam jeden wyraz twarzy do wyrażania wszystkich moich stanów emocjonalnych (a tych mam tyle co jamniczek). Nie ułatwia mi to życia - ludzie się ciągle pytają, czy wszystko w porządku, jeden z moich prowadzących był raz nawet przekonany, że planuję go zamordować ze szczególnym okrucieństwem - tak, mój wzrok wyraża chęć mordu, gdy kogoś uważnie słucham. Nie, żebym to kontrolowała. Teraz należy się zastanowić, czy chodzi o wzrok czy chęć mordu >D

I look here like a little bun of sadness. But I may not necessary be a miserable bun - I just have one facial expression for all of my very diverse emotional states. That for sure doesn't make my life easier - people often ask me if I'm okay, one of my tutors even thought that I'm plotting how to murder him in a very violent way - well, when I'm really listening to what someone's saying my whole face express desire of homicide. Not like I have any control over this. And now you should wonder if I mean my face or my dark desires >D

Wróciłam do kraju na święta, hurra. Ale, jako że jestem studentem architektury, to nie mogę odpoczywać, gdzie tam >D Projekt co prawda oddany już trochę temu, mimo pięciu załamań nerwowych i zbyt wielu razów, gdy Illustrator odmówił współpracy ponieważ gdyż wal się, nie zrobisz profesjonalnej ulotki. Boję się, co to będzie gdy zacznę używać CADa, skoro szkolne komputery nie potrafią udźwignąć większości programów...

Wracając jednak do tematu - nie ma odpoczynku dla mnie. Jest za to pisanie eseju z historii architektury. Większość proponowanych tematów zawiodła mnie srogo jako za proste (tak, najwyraźniej lubię sobie komplikować życie i cierpieć), więc zdecydowałam się na pisanie o Sullivanie (jako że wiem mało o amerykańskiej architekturze, może poza Frankiem Lloydem Wrightem) i jego słynnym powiedzeniu "form follows function". Też niezbyt to głębokie, ale siądzie. Och, jakże bardzo byłam w błędzie >D Nie spodziewałam się, że będzie mnie podniecać architektura młodsza niż dwieście lat (i nie będąca Bauhausem, który jednakże kręci mnie bardziej przez swój system nauczania niż przez budynki sensu stricte) oraz że przypadkiem wdepnę w bardzo głębokie bagno duchowości i filozofii.

Sullivan normalny nie był. Oczywiście, w dobrym znaczeniu "nienormalny". Ogólnie w podręcznikach do historii architektury przedstawia się go jako bardzo racjonalnego człowieka, "form follows function" równa się trójpodziałowi fasady wedle klasycznych zasad, ornament jest zbędny o ile nie stanowi ekspresji konstrukcji, która sama w sobie jest najważniejszą rzeczą w budynku, bla bla bla... Nie wszystko to bullshit, ale sporo. Czy raczej - takie uproszczenie podejścia Sullivana do architektury że TO JUŻ NIE JEST SULLIVAN.

Wyraziłam moje niezadowolenie, mogę przejść do sprostowania tego co powyżej. I przy okazji nieco uporządkować moją własną wiedzę przed napisaniem eseju, nie ma lepszego miejsca żeby to uczynić niż blogasek >D

Podstawą podejścia Sullivana do architektury i jego bardzo bezkompromisowych idei jest amerykański i niemiecki transcendentalizm - ten pierwszy bardziej, jako że Sullivan żył w tym samym czasie co Emerson i Whitman - oraz, tu się robi grubo, teorie kosmogoniczne Swedenborga >D Zasadniczo, ekspresja funkcji w formie u Sullivana nie jest tak prosta jak sam trójpodział elewacji i zmiana rozmiaru okien, jak również skupienie ornamentu przy otworach, aby podkreślić ich istnienie - tym, co Sullivan rozumiał przede wszystkim jako funkcję architektury, jest wyrażenie harmonii kosmosu i natury, osiągnięte przez idealne zrównoważenie pierwiastków męskich i żeńskich - tutaj za Swedenborgiem, męski element to logika (w architekturze - konstrukcja), żeński element to intuicja/emocje (na język architektury - ornament), sam budynek ma zaś służyć windowaniu ludzkiej duszy na wyżyny i czynieniu z człowieka bytu idealnego, bliskiego naturze, która jest najbardziej perfekcyjną rzeczą jaka istnieje (to akurat za Emersonem). W sumie ciekawym jest, że Sullivan, jednocześnie podkreślając jak ważne jest zrównoważenie dekoracji i konstrukcji w budynku, pojęcia nie miał o tym ostatnim i całą wiedzę inżynierską uznawał za coś nieistotnego (przez co zresztą pokłócił się z Adlerem, z którym współpracował), jednocześnie niemożliwie denerwował się, gdy określano go mianem dekoratora. W ogóle współpraca Sullivana i Adlera może być uznana za początek rozpadu zawodu architekta na dwie oddzielne profesje - architekta (projektanta) i inżyniera (technika) właśnie.

Mogłabym tak jeszcze, o Sullivana inspiracjach bliskowschodnich i gotyckich oraz dlaczego jego projekty domów są tak wielkim failem, ale to już jest temat mojego eseju, a ten to zamierzam napisać porządnie, z przypisami i wszystkim. Tutaj takie drobne uporządkowanie tematu, oraz potrzeba wyrzucenia z siebie mojego całego entuzjazmu dla tego tematu >D Wiem, że nie ma to związku z absolutnie niczym tutaj, ale po prostu musiałam.

I'm back home for Christmas, yay. But, being an architecture student, I can't have a decent rest >D My biggest project for this year was successfully submitted some time ago, despite five mental breakdowns and Illustrator freezing too damn many times, because screw you, you're not going to get a nice, professionally made leaflet. I'm kind of afraid of strating working with CAD, as most of the school computers can't handle simplier software...

But back to the topic - no rest for me during this break, writing two essays (for History of Architecture and Urban Studies) instead. Majority of the given topics was too shallow and simple for me (yup, I like to suffer), so I decided to write about Sullivan, as I don't know a thing about American architecture (except for Frank Lloyd Wright, he was brilliant), and his famous saying (often incorrectly contributed to Le Corbusier) "form follows function". Also not very deep, but it will do. Oh, I was wrong, so wrong >D I never expected myself to be excited about architecture younger than 200 years (and not being something by Bauhaus, as the only exception, although I value Bauhaus more for their scholastic methods than for designs) and also I didn't expect to get into some deeply philosophical and spiritual stuff.

Sullivan wasn't your regular, sane architect. I mean, in a good sense. In general, architectural textbooks depict him as highly rational man, "form follows function" equals classical tripartition of the facade, ornament should be abolished if it doesn't come from the structure, and the latest is the most important part of the building... I'm not saying it's all bullshit, but most of it. Or rather - Sullivan's approach to architecture so simplified that IT'S NOT SULLIVAN'S ANYMORE, YOU GUYS.

I have expressed how displeased I am, so now I can fix all those misunderstandings. And by the way, order my knowledge a little bit before writing the actual essay. And there's no place better for that that my very own blog >D

Sullivan's views on architecture are deeply rooted in German and American transcendentalism - more in the second one, as he was alive at the same time as Emerson and Whitman, for example. But that's not all - there are also, brace yourself, some cosmogonic theories by Swedenborg >D Basically, expression of function in form in Sullivan's work is not just the tripartition, varied windows sizes for each floor or concentration of the ornament around the opening, to highlight it - for Sullivan, function of a building was to express, by all those measures, cosmic harmony, achieved by ideal balance of masculine and feminine elements - there, after Swedenborg, logic (in architecture translated to structure) is masculine, while emotion, intuition (architecturally understand as ornament) is feminine. Building itself should lift the human soul into the spiritual heights, allowing it to get near ideal, almost one with nature, which is the most perfect thing in existence (that's from Emerson). It's kind of interesting how Sullivan, putting such pressure on importance of both ornament and construction, completely dismissed the latest and thought that all the engineer knowledge is not important and something not as worthy as design skills (anyway, it's one of the reasons he splitted with Adler). At the same time, he would get really mad if someone called him a decorator of buildings. But that's what he was, to some extend. What I find kind of important, his collaboration with Adler can be read as splitting profession of architect into two separate entities - designer (so "architect" which we are familiar with in present times) and engineer.

I could go on and on, on Sullivan's Middle Eastern and Gothic inspirations and why all his housing projects were massive fails, but I'll leave that for the actual essay, all nice, with footnotes and stuff. I just wanted to give it an initial shape and share my enthusiasm for the topic >D I know, it probably doesn't fit in here, but I just had to write it.

Choker - Ugly Organ || Ring - Six || Blouse - Thrift shop || Belt - Ebay || Skirt - Forever21 || Tights - Primark || Boots - Vagabond 

Minions of darkness do the groceries for me

Fvnerals - Vakna

Miałam potuptać na koncert. Koncert wielce fajnego zespołu, łączącego drone z postpunkiem; inspirują się Earth, ale w sumie to brzmią bardziej jak Esben and the Witch, czyli milijon/10 ode mnie i jeszcze ze trzy serduszka. Zresztą można obczaić choćby zalinkowany powyżej utwór.

Jako że okazja była, koncert klimatyczny bardzo (miał być też w klimatycznym miejscu - pod mostem kolejowym; uprzedzając pytania, akustyka pod mostem ssie), to postanowiłam ubrać się jak aspirująca królowa ciemności. I tuptać tak cały dzień, ponieważ mój napięty harmonogram nie przewidywał czasu na przebranie się. Zresztą, po co w ogóle się przebierać, ekspedienci w markecie i ludzie na uczelni już chyba przywykli do tego, że jestem małym kłębuszkiem pradawnego zła  >D Ale w środku jestem puchata i słodka, oraz przynajmniej częściowo pastelowa (mózg, jelita...).

Harmonogram mój okazał się być tak napięty, że jednak na koncert nie poszłam, smutałke. Pocieszają mnie w sumie trzy rzeczy - że i tak nie posłuchałabym muzyki za bardzo, bo wspomniana wyżej ssąca mocno akustyka, że zespół jest z Glasgow, także może coś zagrają w przyszłości (a nawet na pewno, koncert w styczniu >D ), a także uniknęłam pokusy impulsywnego rzucania pieniądzem w stoisko z merchem zespołu. W sumie jest jeszcze czwarty plus, wyglądanie wielce złodupnie, ale tak trochę glamour, co pewnie by kiedyś nastąpiło, ale akurat w tamtym momencie dało mi kopa pewności siebie.

Chociaż jak patrzę na te zdjęcia, to stwierdzam że brakuje mi diademu z kwarców (takie cudo, o) i palcata >D Jedną z tych rzeczy w sumie posiadam...

I was planning to attend a concert of a band that I have recently discovered; they mix drone and post-punk, drawing their inspiration from Earth, but actually sounds more like Esben and the Witch - anyway, lots of kudos to them from me. I recommend checking them out, for example their song linked above.

As the concert was meant to be kind of a special event for me, in a special place as well (under a railway bridge; and yes, acoustic in such place sucks), I decided to (over)dress and unleash my inner queen-of-darkness-wannabe. And walk around like this for the whole day, as my busy schedule didn't allow even a tiny amount of spare time to spend on changing the outfit and makeup. Anyway, why I've even considered that, cashiers at the supermarket and my peers from school are probably already used to me being a little ball of primal evil force >D But mind you, inside I'm soft and fluffy, and at least partially pastel (you know, brain, intestines...).

Anyway, my schedule turned out to be too busy to actually go for the concert. Sad, sad. But, three things have actually cheered me up - that I wouldn't hear much of the music anyway, given the horrible acoustic of the venue, but it's a Glasgow-based band, so they may play some more gigs in here (and they actually will - in January >D ), and I avoided a temptation of impulsively throwing my money at the merch stall. And there's also another positive thing - I looked really badass, but a bit glam at the same time, what might have actually happen at some point in the future, but at that very moment it gave me a huge confidence boost and oh gods, I've need that.

But when I look at those photos right now, the whole attire would benefit from a quartz tiara (like these beauties) and a riding crop >D I actually own one of these things...

Czuję się nieco źle, publikując tak krótką, w sumie nieco suchą notkę. Ale jeszcze gorzej czuję się nie publikując nic przez dłuższy czas. Znaczy, nie jest to w sumie jakieś wszechogarniające poczucie winy, w sumie bardziej "hej, mam blogaska, w sumie to powinnam coś z nim zrobić". W sumie robienie czegoś nawet mnie cieszy. Przyjemność z planowania ubioru i noszenia go czerpałam zanim stwierdziłam że w sumie to mogę publikować - tylko publikowanie niesie ze sobą dodatkowy obowiązek, jakim jest pisanie. Nic nie denerwuje mnie tak, jak posty zawierające same zdjęcia - trudno napisać do nich jakiś konstruktywny komentarz, to raz, dwa, chociaż zapytana o to bezpośrednio zazwyczaj żywo zaprzeczam, to jednak mam pewne voyeurystyczne skłonności >D Nie w sensie erotycznym, po prostu przyjemność sprawia mi czytanie o życiu innych ludzi. Ewentualnie oglądanie cudzych mieszkań w magazynach wnętrzarskich. Albo nieśmiałe zerkanie w okna gdy idę wieczorem przez miasto.

I feel a little bit guilty for publishing something so short in terms of text. But I feel even worse for not posting anything at all for longer periods of time. I mean, it's not an overwhelming sense of guilt, more like "oh, hey, you have this blog, do something with it". And I enjoy doing something with it. Even before starting a blog, it was a pleasure for me to plan my outfits and dress up, but posting those things brings another duty - writing. Nothing grinds my gears like posts which consist only of photos - it's hard for me to write a meaningful comment for those, and, what I would probably decline if I someone asked directly - I'm a bit of a voyeurist >D Not in sexual sense though, it's just feels kind of nice and amusing to have a peak into others' life by reading their writings. Or looking at photos of people's flats in interior magazines. Or just, in a very shy manner, glancing into windows as I'm passing by on my walk home in the evening.

Necklace - Thrift shop || Rings - Six || Waistcoat - Random shop in Glastonbury || Shirt - ??? || Shorts - Thrift shop || Stockings - Primark || Shoes - Vagabond || Bag - Restyle

I just want a small bell on my neck, tinkling as I walk

Stellamara - Unda (btw, Rachel Brice is in the video!)

Zastanawiam się, jakim cudem ludzie z mojego roku nie zamordowali mnie, jak weszłam do studia robią brzdęk-dzyń-dzyń-stuk-stuk. Może dlatego, że stage leaderzy byli w pobliżu. >D W każdym razie, pewną dziwną przyjemność sprawia mi noszenie rzeczy robiących hałas. Czuję się dzięki nim bardzo istotna, może trochę tajemniczo-mistyczna (bransolety, dzwoneczki i wszelkie takie dyndadła), albo też jak niemiecki oficer, postukując obcasami o podłogę kazamatów studia (za porównanie proszę dziękować mojemu bratu, ja bym na coś takiego nie wpadła, ale w sumie brzmi to tak źle że aż dobrze) >D Chociaż łączenie w jednym zdaniu (zromantycyzowanej wersji) Cyganki i niemieckiego oficera nie jest najszczęśliwsze...

Idąc jednak dalej - czasami lubię, żeby mnie było słychać. Lubię brzęczeć i szeleścić, nie dziwota, że zapisałam się na taniec brzucha (który, swoją drogą, zaczął wychodzić. Teraz pozostaje mi tylko zjebać mój progres poprzez dodanie ruchów rąk i klatki piersiowej); w sumie, to rzeczy do tańca używam jako ciuchów czy też akcesoriów na co dzień (poza zdobionym stanikiem, gdyż takiego nie posiadam. Jeszcze), bo lubię rzeczy wielofunkcyjne. Plus, chyba nikogo to już nie dziwi, zwłaszcza, że staram się te elementy miksować z czymś zupełnie z innej parafii. Wyczuwam również powiększenie asortymentu rzeczy brzęczących a błyszczących (bransolety! paski!) ku radości mojej i niewątpliwie również współstudentów >D Chyba rzeczywiście mam w sobie podświadome pragnienie śmierci, lub chociaż bycia znienawidzoną przez najbliższe otoczenie. 

Ale naprawdę, szpeju nigdy za wiele. Zwłaszcza, że moim celem jest przebranie się kiedyś, na jakąś imprezę halloweenową, za Isztar. Jest to przebranie jednocześnie bardzo proste - mnóstwo biżuterii i tylko biżuterii, ale i skomplikowane - powód ten sam. I w dodatku plan zakłada bycie Isztar schodzącą do podziemi, także ten... z każdą godziną zrzucałabym z siebie kolejne sztuki biżuterii >D

I'm wondering why people from my year didn't murder me when I entered to the studio jingling, clanging, tapping and what not with all the stuff I was wearing. Maybe presence of the stage leaders stopped their murderous instincts. >D Anyway, I get a weird sense of pleasure from wearing things that make noise. Thanks to them I feel like I'm actually really important, kind of mystrious and mystic at the same time (bracelets, bells and tassels creates such aura around oneself), or like a German officer, heels of my boots knocking on the floor of dungeons of some sort studio (you can thank my brother for making such comparison, I wouldn't have thought about it myself, it sounds so bad that it's actually good) >D But it may be not the best idea to put (romanticised verion of) a Gypsy and a German officer in one sentence...

But, moving forward - sometimes, when I'm going somewhere, I like to be heard first. I like to clang and swish - no surprise that I'm very into tribal fusion (anyway, it finally started making more sense - now I just have to fuck up my progress with my lack of ability to add hand and chest movements into dancing); to be honest, I use the particles of my bellydance attire as everyday clothes (minus an embellished bra, I don't have one. Yet), because I like versatile things. And such additions actually doesn't surprise anyone anymore, especially because I'm trying to mix those with things more... ordinary? Anyway, I sense some enlargement of my collection of things noisy and shiny (bracelets! belts!) for joy of myself and, no doubt, of my fellow students >D Well, maybe I really subconsciously wish to die, or at least to be hated by everyone around me.

But seriously, there's no such thing as too much jewellery. Especially because one day I want to go to a Halloween party dressed as Ishtar. A costume simple and complicated at the same time - for the same reason, cosisting mainly (if not only) of jewellery. And my plan is to depict Ishtar going into underworld, so... as hours pass I would get rid of different pieces of accesorries >D

Ale tak na serio, brzęczące świecidełka są kolejną rzeczą, która pozwala mi czuć się bardziej mną i jednocześnie jakby osłania mnie przed światem. Im więcej elementów - nietypowych, połyskliwych czy tam wydających dźwięki - tym bardziej uwaga jest odciągana ode mnie jako mnie. Bardzo mi to odpowiada, bo niekoniecznie mam ochotę prezentować siebie samą całemu światu. Owszem, ubiór jest manifestacją pewnej części mnie, moich gustów i fascynacji, ale też tworzy barierę osłaniającą mięciutkie wnętrze. Ponieważ ja jestem bardzo miła i mięciutka w środku.

A ten wpis zaczyna robić się wyjątkowo osobisty, no ale - mój blogasek, mogę sobie pisać co chcę, o. I w sumie mogę też decydować, kiedy to pisanie urwać. Myślę, że teraz jest dobry moment.

Może tylko dorzucę, co się ostatnio w moim życiu stało - poza tym, że deadline projektu bliski bardzo i dlatego też nie piszę postów regularnie, to jeszcze mam oparzenia II stopnia na udach. Bo nieogarnięta buła będąca studentem IV roku oblała mnie wrzącą herbatą. Także ten. Goić się to goi ładnie, ale blizny niestety najprawdopodobniej będą. Ale przynajmniej dałam radę obfocić troszkę moich ubiorów na zapas, bo teraz to tylko w szarawarach popylam z racji niemożności noszenia rajtek (ściągają bandaż). Takie to moje smutne życie ;_____;

Serious talk now, tinkling frippery is yet another thing that allows me to feel more myself and doubling as an armour to protect me from the outside world. The more elements - untypical, shiny, noisy - the less attention is focused on me as myself. I really like that, because I not necessary want to present my bare self to the world. Of course, my outfits are a manifestation of some parts of my identity, my tastes and interests, but is also a barrier, shelter for my soft inside. Because I'm soft and fluffy inside.

But this entry is getting too personal, although - it's my blog after all, I can write whatever my heart desire. But I also can decide, when to stop. And now is a good moment. Maybe I'll just quickly add what has been happening in my life recently - beside very near (and scary) hand-in date of a project, which is the main reason for lack of regular posts, I got a second-degree burns on my upper thighs, because a moron who happens to be a stage IV architecture student spilled a boiling hot tea on me. Anyway, it's healing slowly but steadily, although it's almost sure that, unfortunately, I'll have scars. But at least I've managed to took several photos of my outfits before this thing happened, because now I'm wearing only harem trousers, as I can't put anything tight-fitting on my legs, as such things are likely to pull the bandage down. And that's my miserable, awkward life. ;____;

                                                           

Necklaces - Sadir Jewellery || Bracelets - New Look || Cardigan - ??? || Blouse - Vero Moda || Belt - Wolford (?) || Skirt - Ebay || Underskirt - Thrift shop || Shoes - Conhpol